• Onze technisch bestuursvoorzitter had al een mooi stuk geschreven. Toch kon ik het na dit waanzinnige jaar niet laten om hier nog wat aanvullingen op te doen.

    De deceptie in de zaal was namelijk groot toen we geen kampioen worden. Dit was het moment om naar de overgangsklasse te promoveren, helaas kregen we het niet voor elkaar. Het blijft pijnlijk om er aan terug te denken – maar ook daar zal ONDO op (korte) termijn zeker de stap gaan maken.

    Op het veld was er nog zat voor te spelen. Ondanks dat de eerst helft veld te veel punten waren verspeeld, was ONDO nog vol in de race. In de zaal hadden we immers de vloer aangeveegd met ALO, dus die 3 punten achterstand die we hadden, was in ons hoofd nog maar 1 punt op het veld, wetende dat we nog tegen hun zouden spelen. Dan was het nog “ slechts” een kwestie van onze eigen wedstrijden blijven winnen en hopen dat ALO ergens een puntje zou verspelen.

    Wat we zelf konden doen, deden we. We wonnen alle wedstrijden op het veld – ook uit bij ALO, maar helaas maar met 1 punt verschil. Dat bracht ALO in een luxe positie, doordat ze op onderling resultaat met gelijke punten de uiteindelijke kampioen zouden worden. Maar met wedstrijden tegen Refleks en Sporting gingen we er vanuit dat ze nog wel een puntje zouden laten liggen. Wedstrijd op wedstrijd kwamen ze goed weg, met als ultieme pot wel thuis tegen Refleks waar vele ONDO supporters en ook Alo zelf vond dat ze extreem goed weg kwamen met een puntje.

    Dus… het kwam aan op de laatste wedstrijd. ONDO had nog een vrij lastige pot in het vooruitzicht uit bij Swift in Amsterdam. Alo moest thuis aantreden tegen Phoenix, die gelukkig nog ergens om speelde. Na onze eigen overwinning hoorden we dat het bij rust 2-7 stond. Eerst was ik ontzettend blij en voelde ik dat het kampioenschap al bijna binnen was.

    Toen kwam al snel de realiteit – er was nog een helft te spelen en Alo was al vaker heel goed weggekomen. Oftewel, er braken nog ruim 20 ontzettend spannende minuten aan. Bij elk balverlies van Alo veerden we op, elke gemiste doorloop was een klein feestje. Maar, toch kwam Alo weer terug. Met nog een paar minuten op de klok voelde je het eigenlijk alweer fout gaan, gingen we dan toch weer het kampioenschap mislopen?

    De emotie en filmpjes na het laatste fluitsignaal hebben jullie allemaal gezien. Wat een ontlading. Iets wat we al heel lang erg graag wilden als club, was dan eindelijk toch gelukt. Eindelijk naar de overgangsklasse.

    Het kleine feestje bij Swift en de terugreis met de auto waren al meer dan briljant. Vorige week in de thuiswedstrijd tegen Refleks zagen we weer waar onze fantastische aanhang toe in staat was met vuurwerk en fakkels. Ook nu waren onze supporters weer snel naar de kantine gekomen om de kampioenen te onthalen. Een heel mooi feest, en een heel mooi succes voor de vereniging waar we allemaal trots op zijn.

    Het was een echte teamprestatie van de hele selectie. Na een moeilijk begin van het jaar waar veel is gebeurd, er spelers geblesseerd waren en we moesten zorgen dat alle gezichten dezelfde kant op bleven staan, heeft heel de selectie zich in de zaal goed herpakt. Het 1e op een haar na geen kampioen maar wel een knappe promotie van het 2e. Ik kan een hoop namen noemen die een goed seizoen hebben gedraaid maar de meeste kenners kunnen die gelukkig zelf invullen.

    Jory mag wat mij betreft nog wel extra benoemd worden, want die speelde zeker het beste zaalseizoen uit zijn carrière maar raakte ongelukkig geblesseerd. Persoonlijk vind ik je ook in de O-side ijzersterk maar ik denk dat we allemaal hopen dat je herstel spoedig verloopt en dat je weer terug kan komen.

    Elke keer dat ik foto’s en filmpjes terugkijk de laatste dagen ( en dat is wel een paar keer geweest.. ) begin ik weer te glunderen. Wat is het toch mooi om een ONDO’er te zijn

rfwbs-sliderfwbs-slide